KCM CLINIC

Muzeum Miejskie „Dom Gerharta Hauptmanna” mieści się w willi niemieckiego pisarza
i laureata nagrody Nobla z 1912r. - Gerharta Hauptmanna w Jeleniej Górze - Jagniątkowie (dawniej Agnetendorf). Masywny, podobny do zamku dom będący architektonicznie mieszanką historyzmu i neorenesansu został zbudowany w latach 1900- 1901 według projektu berlińskiego architekta Hansa Grisebacha. Umiejscowiona na granitowej skale rezydencja zwana „Wiesenstein” (Łąkowy Kamień) otoczona parkiem o powierzchni ok. 1,6 ha powstała w zamyśle jako willa widokowa, z której rozpościerał się widok na Karkonosze.
Pisarz zamieszkiwał willę od roku 1901 aż do swej śmierci w roku 1946.
Willa Wiesenstein była przez prawie pół wieku zarówno schronieniem i swoistym rodzajem refugium dla pisarza, jak i centrum życia kulturalnego i towarzyskiego dla wielu twórców, pisarzy, intelektualistów, artystów z kręgów karkonoskich i berlińskich a także miejscem słynącym z cennych zbiorów sztuki.
Po śmierci pisarza utworzono tu Ośrodek Wczasów Dziecięcych „Warszawianka”, który do roku 1997 przyjmował dzieci i młodzież na pobyty feryjne i zielone szkoły.
Tuż po przełomie w 1989 roku, w myśl wspólnego oświadczenia Kanclerza Niemiec Helmuta Kohla oraz Premiera RP Tadeusza Mazowieckiego postanowiono o utworzeniu w tym miejscu muzeum poświęconego Nobliście.
Willa została, dzięki wsparciu Rządu Federalnego RFN i Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, poddana gruntownym zabiegom remontowym i restauracyjnym, ostatecznie zmieniła swoje przeznaczenie i obecnie działa jako Muzeum Miejskie „Dom Gerharta Hauptmanna” będące instytucją kultury Miasta Jeleniej Góry.
Muzeum promujące wielokulturowy charakter dziedzictwa regionu Dolnego Śląska statutowo realizuje działania związane z pracą muzealną: gromadzenie, przechowywanie i udostępnianie do celów naukowych i edukacyjnych zbiorów związanych z twórczością literacką
G. Hauptmanna a także literaturą i historią materialną Śląska. W ramach działalności naukowo-oświatowej prowadzone są badania nad literaturą i historią Śląska, organizuje się międzynarodowe warsztaty, sympozja i konferencje naukowe o charakterze literackim, teatralnym, muzealnym oraz historycznym a także inne imprezy kulturalne, koncerty
i odczyty, wieczory autorskie. Działalność muzeum wzbogaca specjalistyczna biblioteka
z czytelnią, gdzie między innymi wśród wielu ciekawych pozycji literatury niemieckiej, śląskiej znajdują się cenne pierwsze wydania dzieł Hauptmanna, zdjęcia, archiwalia, opracowania naukowe i monografie na temat pisarza.
Na parterze willi mieści się niewielki sklepik z wydawnictwami i kawiarnia.

Muzeum czynne jest przez cały rok od wtorku do niedzieli: od 1.10 -30.04 w godz.
od 9.00-16.00 natomiast w sezonie letnim tj. od 1.05-30.09 w godz. od 9.00 -17.00.

Kościół Wang został zbudowany na przełomie XII i XIIIw. w południowej Norwegii, w miejscowości Vang, położonej nad jeziorem Vang. Stąd wywodzi się jego nazwa.

W XIX w. kościółek Wang okazał się za mały i wymagał kosztownej naprawy. Postanowiono go sprzedać. Pieniądze były potrzebne do spłaty pożyczki zaciągniętej na budowę nowej świątyni. Dzięki staraniom zamieszkałego w Dreźnie norweskiego malarza, prof. Jana Krystiana Dahla, ten cenny zabytek architektury Wikingów został zakupiony za 427 marek przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma IV. Po sporządzeniu dokumentacji przez królewskiego architekta, obiekt rozebrano na części i w 1841 r. przewieziono w skrzyniach statkiem do Szczecina, a następnie do Muzeum Królewskiego w Berlinie.

Król zrezygnował jednak z postawienia kościoła na Wyspie Pawiej koło Berlina i zaczął szukać miejsca, w którym świątynia mogłaby służyć nabożeństwom. Dzięki zabiegom hrabiny Fryderyki von Reden z Bukowca, wiosną 1842 roku, postanowiono przenieść kościółek w Karkonosze, aby mógł służyć ewangelikom, mieszkającym w Karpaczu i okolicach.

2 sierpnia 1842 r. król Fryderyk Wilhelm IV osobiście dokonał położenia kamienia węgielnego, a dwa lata później, 28 lipca 1844 r., nastąpiło uroczyste otwarcie i poświęcenie kościoła przy udziale króla i jego małżonki, księcia holenderskiego Fryderyka i wielu innych znanych osobistości.

Kościół Wang został wzniesiony na wzór najlepszych przykładów skandynawskiego drewnianego budownictwa sakralnego i stanowi bezcenne dzieło dawnej sztuki nordyckiej. Świątynia wykonana jest z sosny norweskiej, która, nasycona żywicą, wykazuje niezwykłą trwałość.

XVII wieczny Kościół Pokoju w Jaworze jest jedną z największych w Europie drewnianych budowli sakralnych o konstrukcji szkieletowej. Wybudowany na pokoju westfalskiego po wojnie trzydziestoletniej. Wzniesione z drewna i gliny, bez wież, zdumiewają przepychem wnętrza. Uwagę przykuwają zwłaszcza bogato zdobione empory, loże przeznaczone dla protestanckiej szlachty. Kościół w Jaworze może pomieścić 6 tys. osób.

Kościół w Jaworze wraz z kościołem w Świdnicy zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

U zbiegu rzek Zadrnej i Mety, pomiędzy Górami Kruczymi i Zaworami na wysokości 508 m leży Chełmsko Śląskie. Osada targowa wraz z okolicznymi wsiami podarowana została przez króla Czech Wacława II księciu świdnicko-jaworskiemu Bolkowi I w 1289 r. Pół wieku później Chełmsko staje się własnością cystersów z Krzeszowa i odtąd będzie dzielić losy opactwa aż do 1810 r., zawdzięczając mu swój rozwój jako miasta i centrum tkactwa. W XVI wieku miasto staje się ośrodkiem płóciennictwa i sukiennictwa. Okoliczni chłopi zajmują się uprawą lnu i chałupniczym tkactwem. Ustawa cesarska z 1545 r., zezwala bowiem na uprawianie tkactwa i kowalstwa poza organizacjami cechowymi. Miasta organizują na wielką skalę skup wyrobów i eksport ich poza granice Śląska. Chełmsko staje się jednym z nich. Po zniszczeniach wojny trzydziestoletniej, w czasie której płonie połowa miasta, następuje jego odbudowa. Powstają barokowe kamienice w rynku. W 1707 roku wznoszą cystersi z Krzeszowa zespół drewnianych domów dla tkaczy sprowadzonych z Czech, zwany „Dwunastoma Apostołami”. Domy te wzniesiono ok 200 m na wschód od rynku przy dawnej drodze do Mieroszowa (dzisiaj ulica Sądecka). Tworzą one zabytkowy kompleks najlepiej zachowanych drewnianych budynków na Dolnym Śląsku. Ściany o konstrukcji zrębowej łączono zamkami na jaskółczy ogon. Do dziś zachowało się 11 domostw wzniesionych w zabudowie szeregowej z charakterystycznymi podcieniami.

Tworzą one ciąg komunikacyjny, który kiedyś służył jako miejsce sprzedaży gotowych płócien. Domy z dwuspadowym dachami krytymi gontem stoją szczytami do drogi. W szczytach nad podcieniami umieszczono drzwi na poddasze, które służyło za magazyn. Był on dostępny również z sieni dzięki stromym schodom, przy których było również zejście do niewielkiej piwnicy. Z podcieni wejścia prowadzą do dwutraktowego wnętrza. Niewielka sień oddziela małą izbę od kuchni. Druga połowa budynku o powierzchni ok 34,5 m2 służyła za warsztat z 1 lub 2 krosnami i mieszkanie całej rodziny. Za domami teren opada stromo do strumienia , w którym moczono płótna i poddawano procesowi bielenia. Drugi nasłoneczniony brzeg wykorzystywano do suszenia tkanin. Liczące ponad 300 lat domy są zamieszkałe, a w pierwszym z nich idąc od rynku, urządzono izbę tkacką ze wszystkimi urządzeniami niezbędnymi do obróbki lnu. Chełmsko Śląskie utraciło prawa miejskie w 1945 r. i dzisiaj jest wsią z herbem. Działa tutaj Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju Chełmska Śląskiego „Tkacze Śląscy”, które stara się reaktywować dawne tradycje tkackie.

Zamek Książ, jest trzecim co do wielkości zamkiem w Polsce, znajduje się na majestatycznym urwisku skalnym przy brzegu rzeki Pełcznica. Pięknie otoczony 315500 akrowym rezerwatem przyrody, na wysokości 395m n.p.m., zamek często nazywany jest \"Perłą Dolnego Śląska\". Takie położenie w stosunku do wielkości budynku jest bardzo rzadkie w Europie.
Zamek Książ został sklasyfikowany jako budynek zabytkowy. Mieści się w nim galeria sztuki, dwie restauracje oraz trzy hotele. Znajduje się w granicach administracyjnych miasta Wałbrzych i jest otwarty przez cały rok.
Nasi goście są zafascynowani jego ogromem, różnorodnością pomysłów architektonicznych, burzliwą historią i wyjątkowym, malowniczym położeniem.

Kościół Pokoju pw. Trójcy Świętej w Świdnicy – zabytkowy budynek sakralny wybudowany na mocy porozumień traktatu westfalskiego, zawartego w 1648 i kończącego wojnę trzydziestoletnią. Należy do świdnickiej parafii Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce.

W Czermnej, jednej z najstarszych wsi powiatu kłodzkiego, znajduje się budząca grozę osobliwość, Kaplica Czaszek, sanktuarium zadumy nad życiem i śmiercią. Jest jedynym takim zabytkiem w Polsce i jednym z trzech w Europie.
Ściany niewielkiej, barokowej kaplicy wypełnia trzy tysiące czaszek, sufit dekorują piszczele, a w piwnicy, do której właz otwiera przewodnik spoczywa jeszcze 21 tysięcy czaszek. Wielki grobowiec przyprawia zwiedzających o dreszcz zgrozy. Każda czaszka, każda kość są autentyczne.

Obok stoi pomnik z napisem „ Ofiarom wojen ku upamiętnieniu, a żywym ku przestrodze 1914”.
Ta niezwykła świątynia została wzniesiona w 1776 roku przez miejscowego proboszcza, Wacława Tomaszka. Przypadkowo natrafił on na zbiorową mogiłę, liczącą kilkadziesiąt tysięcy ludzkich szczątków, ofiar wojen XVII i XVIII w. i szerzącej się w tym czasie epidemii cholery. Przez kilkanaście lat ksiądz zbierał je, odkażał i gromadził. W 1804 roku na ołtarzu umieszczono także czaszkę księdza.

W czasie II wojny światowej w Żaganiu znajdował się zespół niemieckich obozów dla jeńców wojennych Stalag Luft III. W obozie zawiązał się "Komitet X", na czele którego stanął mjr Roger J. Bushell. Zadaniem komitetu było przygotowanie i przeprowadzenie masowej ucieczki 200 jeńców. Przygotowania obejmowały między innymi kopanie trzech tuneli, które nazwano: "Tom", "Dick" i "Harry". Cały wysiłek skupiono jednak na "Harrym" - tunel miał 54 cm wysokości, 52 cm szerokości i długość ok. 111 m. Znajdował się ok. 9 m pod ziemią. W kwietniu 1943 roku grupa kilkuset więźniów rozpoczęła prace przy kopaniu tuneli, którymi zamierzali uciec. W nocy z 24 na 25 marca 1944 r. tunelem "Harry" z obozu uciekło 80 osób. Czterech od razu złapał wartownik. 76 jeńcom udało się uciec z obozu; było wśród nich 41 Brytyjczyków i 6 Polaków. Po poszukiwaniach Niemcy ujęli 77 uciekinierów. Z całej grupy tylko dwóm Norwegom oraz jednemu Holendrowi udało się uniknąć pojmania i przedostać do Wielkiej Brytanii. Pięćdziesięciu z zatrzymanych jeńców zostało rozstrzelanych przez Niemców na specjalny rozkaz Adolfa Hitlera. Pochodzili z Wielkiej Brytanii, Kanady, RPA, Australii, Nowej Zelandii, Norwegii, Litwy, Belgii, Holandii, Francji, Czech, Grecji oraz Polski. Wydarzenie to nazwano "Wielką Ucieczką". W 1963 roku powstał film fabularny z Charlesem Bronsonem i Stevem McQueenem, a w 1988 roku nakręcono "Wielką Ucieczkę II" z Christhopherem Reeve. Powstało także wiele filmów dokumentalnych na ten temat. Do naszych czasów nie zachowały się oryginalne zabudowania obozu (pozostały jedynie fragmenty fundamentów) ani tunel nazwany przez jego budowniczych "Harry", którym żołnierze wydostali się na wolność. Odwiedzając muzeum w Żaganiu można obejrzeć replikę tunelu ucieczkowego o dł. ok. 30 m - jego wyposażenie wzorowane jest na tunelach budowanych przez jeńców. Dzięki pomocy Brytyjczyków udało się także zrekonstruować jeden z obozowych baraków oraz wieżę wartowniczą. W miejscu, gdzie znajdowało się wyjście z tunelu "Harry", stoi teraz pamiątkowy obelisk.